Zuider eiland

Daar zijn we weer, tijdens het typen van het vorige verslag zat ik op de ferry naar het zuider eiland wat een ongelooflijk mooie boottocht was. vooral het laatste stuk naar Picton waar je letterlijk tussen de bergen doorvaart was prachtig. Aangekomen in Picton zijn we op de bus gejumpt om naar Nelson te rijden waar ik met 2 nederlanders van de bus af gegaan ben om 2 nachtjes te blijven en het plaatsje te bekijken. Ilias uit Amsterdam en Francine uit Limburg. Nelson was een leuk plaatsje waar we de volgende dag een korte hike langs een rivier hebben gedaan en de dag erop zijn we sochtends naar een boerenmarkt geweest met veel lekker eten en een gezellige sfeer. Na de markt werden we weer opgepikt door de Stray bus en zaten we alsnog met aardig wat bekenden op de bus. We zijn doorgereden naar Abel Tasman national park. We verbleven daar in een lodge in Marahau. Als avondeten zijn we bij een snack kar als Anneke in Ossenzijl om burgers gegaan. Het was er zo druk dat we meer dan een uur op ons eten moesten wachten. Het was het niet echt waard maar we hadden weinig keus. We moesten een goede bodem hebben voor sea kayaking de volgende dag. Dat was erg leuk maar in het eind wel vermoeiend. We hebben zeehonden of zeeleeuwen of wat het ook maar was gezien en op een prachtig strand gerelaxt. Erg geluk met het weer tot nu toe. Na Abel Tasman NP was het tijd voor het plaatsje Westport daar was het weer niet zo supermooi meer en waaide het vrij hard. Daar wat gerelaxt voor de rest van de dag. De volgende dag was niet zo ver met de bus. We gingen richting Frans Jozef. Onderweg daar naartoe hebben we een hele boel mensen afgezet die een ketting gingen maken uit een stuk bot en zijn wij met een groep van +- 12 naar een zwembad gegaan met hottub en sauna. Heerlijk!!! In Frans Jozef is de hoofd attractie het bezoeken van een gletsjer die waarschijnlijk door alle opwarming over 50 jaar niet meer bestaat. Nadat een aantal jaar terug een stuk van die gletsjer is weg gezakt werd het te gevaarlijk om de gletsjer op te klimmen dus vanaf dat moment was het alleen nog mogelijk om je door een helikopter naar boven laten te brengen. Dat was een hele ervaring. Sowieso omdat het mijn 1e keer in een helikopter was wat ik prachtig vond maar ook omdat het gewoon een apart idee is om op zo’n laag ijs te lopen die helemaal blauw lijkt. We hadden erg geluk dat we het doen konden omdat veel tours de dagen voor ons en na ons gecanceld werden omdat het te mistig was of te hard regende. Vanaf Frans Jozef werd de reis vervolgd naar Wanaka. Een prachtige rit met super mooie bergen en super mooie meren. Nieuw-Zeeland is zo indrukwekkend. Wanaka is een vrij klein plaatsje aan een supergroot meer waar we 1 nacht gebleven zijn. Fish and Chips als avondeten en iedereen kon wel wat rust gebruiken volgens mij dus de meesten lagen vrij vroeg in coma. De volgende stop is Queenstown. voor de genen die nog nooit van Queenstown gehoord hebben, de kiwi’s noemen het de adrenaline hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Hier kun je letterlijk alles doen qua skydiven, bungeejumpen, canyonswings en jetboating. Natuurlijk moest ik hier wat van uitproberen. daarover meer later. Toen we aankwamen in Queenstown zijn we eerst met een klein groepje heel burgerlijk een mooie berg op gelopen om te genieten van het uitzicht wat echt de moeite waard was. Toen we in het begin van de avond de berg afkwamen vonden we dat we wel een dikke burger verdiend hadden dus die zijn we eerst maar gaan halen en daarna naar het hostel om om te kleden en even een pub in te gaan. Helaas kon ik het niet laat maken die avond want de voor de volgende ochtend had ik op papier staan dat ik om 8 uur in moest checken voor de 134m bungeejump. De volgende ochtend zonder kater en zonder knikkende knieën op gestaan om fris en fruitig te jumpen. Na een busrit van 45 minuten kwamen we aan bij de bungeeplek waar ik me begon te realiseren wat ik eigenlijk ging doen. ik vond het gek maar had er nog steeds zin in. We kregen wat uitleg en werden met een soort van manbakje naar het 134m platform gebracht waar een gespannen sfeer hing onder de mensen die daar al zaten te wachten tot ze konden springen en de mensen die al hadden gesprongen glunderden allemaal van oor tot oor. Ik had er zin in. Het duurde niet lang voor ik in de stoel zat en het elastiek aan mijn voeten kreeg gebonden. En als het elastiek er aan zit dan duurt het zeker niet lang voordat je de instructeur hoort aftellen. 3……2…..1……Bungee. Daar ging ik met mijn duiktechnieken van badmeester lammerts maar dit keer niet het zwembad in maar een gat van lucht van 134 meter. WAT EEN GEVOEL!!! Omdat de val 8-9 seconden naar beneden is en ik geen geluid kon produceren vanuit mijn longen had ik de tijd om na te denken hoe gestoord dit eigenlijk wel niet was en wat een raar gevoel het wel niet geeft. na wat aan het elastiekje gebungeld te hebben werd ik weer opgetakeld en was ik een ervaring rijker en een bak geld armer :P Ik had er nog niet helemaal genoeg van omdat ze bij de bungee een aanbieding hadden dat je na de bungee voor een goede prijs ook nog een canyon swing kon doen. Bij een canyon swing moet je je de schommel uit de achtertuin voorstellen maar dan aan een touw van 70 meter. Het komt er dus op neer dat je eerst 70 meter naar beneden dondert en daarna lekker rond swingt aan een mega schommel. Ook weer een super ervaring. De volgende ochtend moest ik weer vroeg op de bus om verder naar het zuiden af te reizen. We gingen die dag door Te Anau naar Gun’s camp wat een heel leuke plaats had kunnen zijn als het 15 graden warmer was geweest en niet had gesneeuwd. We hadden kleine huisjes zonder elektriciteit met alleen een houtkachel en zonder isolatie. Niet ideaal dus. Ik denk dat daar degenen die nog niet ziek waren daar ziek zijn geworden. Inclusief mezelf! De volgende dag was het weer een beetje beter en in plaats van mist zagen we besneeuwde bergen om ons heen wat toch wel aardig speciaal was. Op onze weg terug naar Te Anau zijn we bij de toilet stop nog een mede passagier vergeten waar we naar 20 minuten achter kwamen dus dat betekende omkeren en weer terug. Iedereen kon er om lachen en het meisje dat we waren vergeten ook wel toen ze de bus aan zag komen. Ze had alleen in de tussentijd wel al de politie gebeld. HAHAHA!! In Te Anau aangekomen was het de bedoeling dat we die dag door zouden reizen naar Stewart Island maar gelukkig had iemand het fantastische idee om in dat plaatsje van de bus af te gaan omdat het weer op het eiland kut was en we konden door de sneeuw de dag ervoor niet naar de Milford Sound. Dus haar idee was om in Te Anau van de bus af te gaan en onze boot ticket om te laten zetten in een ticket naar de Milford Sound de volgende dag. Die dag was de weg niet gesloten door de sneeuw dus konden we met een andere tour operator die kant op. Wat een prachtige dag!! Misschien hebben jullie de foto’s op Facebook voorbij zien komen zo niet, gebruik dan google even voor plaatjes van de Milford Sound. Die cruise was overigens mijn verjaardagscadeau voor mezelf omdat ik de dag ervoor jarig was. De tour operator heeft ons s-avonds laat weer naar Queenstown gebracht waar we de rest van de groep die wel naar het eiland was gegaan weer ontmoetten. De laatste avond in Queenstown nog even lekker aan het bieren en dansen geweest en toen was het de volgende ochtend weer vroeg dag om op de bus naar mt. Cook te gaan. Weer een prachtige rit met mooie meren en prachtige bergen waar je geen genoeg van krijgt. In de middag nog een wandeling gedaan van een uur of 3 waar het op het einde toch wel erg koud werd. Savond nog een pubquiz die veel te lang duurde en de volgende dag via lake Tekapo naar Peel forest. Peel forest lag weer een stuk lager dus de temperaturen waren weer aangenamer. Aangezien onze bus zo vol was werden we met een groepje van 7 naar een ander huis gebracht omdat we niet allemaal in de accommodatie pasten. het huis was mooi en op een prachtige plek. we hebben hier dus ook de rest van de dag gerelaxt. De volgende ochtend moesten we er erg vroeg uit om met de bus het laatste ritje tot aan Christchurch te doen. Er zaten mensen op de bus die hun vlucht moesten halen dus dat betekende voor ons 5.15 eruit. Op Christchurch airport kwam ook mijn buspas aan het einde dus ik heb afscheid genomen van iedereen en ben verder gaan liften om weer noordwaarts te komen. Er was eerst een Duitser die met mij mee wilde komen te liften maar die haakte op het laatste moment af. Eerlijk gezegd was ik daar wel blij om omdat een lift krijgen in je 1tje toch een stuk makkelijker gaat dan met zijn 2en. Het was mijn bedoeling om zo snel mogelijk in Tongariro National park te komen om daar de Tongariro Crossing te gaan doen. Een 20km lange hike waarvan ze zeggen dat het de mooiste dagwandeling van Nieuw-Zeeland moet zijn. Het liften tot daar aantoe was erg leuk. Ik heb er 2 dagen over gedaan inclusief de ferry van het zuider naar het noordereiland. De diversiteit van mensen die je oppikken is zo leuk. Zo heb ik onder andere bij een gangmember in de auto gezeten die 10 jaar van zijn leven achter de tralies heeft doorgebracht, een jonge gozer die leerde voor dominee en het laatste stukje tot Tongariro bij een Maori die me van alles verteld heeft over de locale verhalen die de stammen hebben over de bergen in het National park.

Noordereiland

Op het Noordereiland ben ik in een kort dagje van Wellington naar Turangi gelift. Vanuit Turangi ben ik de volgende dag door een shuttlebus naar de Tongariro crossing gebracht. Een supermooie hike van 19.4 km. Het was een beetje jammer dat het boven in de bergen een beetje mistig was. Desalniettemin heb ik prachtige uitzichten gehad in de 1e 7 en de laatste 7 km. De dag erop ben ik met 2 Duitse gozers uit het hostel meegereden tot aan Hamilton. Even met ze geluncht en maar weer naar de motorway toe gelopen om een volgende lift zien te krijgen. Bij steden is het toch altijd lastiger wegkomen dan bij dorpjes maar uiteindelijk lukt het altijd. Deze keer had ik een briefje met Auckland erop geschreven wat goed werkte want na 20 minuten met het briefje en de duim in de lucht werd ik op gepikt door een Nieuw Zeelander die onderweg was helemaal naar Auckland om een vlucht te pakken voor een paar dagen Las Vegas. Een soort van zakenreisje zei hij. Na wat meer gepraat te hebben bleek dat hij veel NL ers aan het werk heeft gehad en het erg fijn vond om met ze samen te werken en dat hij misschien ook wel werk voor mij had. Hij heeft een bedrijf wat waterzuiveringen in rural areas bouwt. In de boerengebieden zegmaar. De bedoeling van die zuiveringen is dat alle spoelwater van de boerderijen op het zuidereiland niet in het rivierwater terecht komt. Bij die klussen hebben ze natuurlijk kraandrijvers nodig dus wie weet wat daar uit voort komt….
Na gegevens uitgewisseld te hebben heeft hij mij 3km van het centrum van Auckland uit zijn auto gegooid en is verder gereden naar het vliegveld. Ik dacht bij mezelf als ik de hele weg vanuit Christchurch nog geen bus of trein nodig heb gehad dan kan ik die laatste 3 km wel lopen. De temperaturen in Auckland waren wel aanzienlijk warmer dan de rest van het land wat me aardig aan het zweten maakte maar t was een leuk wandelingetje. Bij het hostel aangekomen daar de laatste paar nachten geboekt en van de jacuzzi gebruik gemaakt. De laatste dagen heb ik het vooral rustig aan gedaan en heb ik nog een plakplaatje op mijn been laten zetten. Ik ben erg blij met het resultaat en het was een super tatoeëerder. De eerste keer dat ik getatoeëerd werd onder het genot van een biertje.
Mijn laatste avond in Auckland waren we van plan om met een groepje te gaan eten en dan naar het hostel te gaan om in te drinken en daarna nog even lekker stappen. Zo gezegd zo gedaan… Het eten was goed en de drank was gehaald. Het was een beetje een gedoe met rugzakken en dergelijke omdat het een hostel was met de debiele regel dat je niet mag drinken in het hostel maar alleen in de aanliggende bar. Wat je dus daar moet kopen voor een dikke prijs. Wij waren met een groepje dus gezellig op de kamer aan het drinken e.d. totdat er op de deur geklopt werd en de nachtdienst van het hostel in de deuropening stond. Die waren niet blij. Om verscheidene redenen heb ik die nacht niet meer in dat hostel door kunnen brengen. hahaha. Mooi om 23.30 uur nog even op zoek naar een andere slaapplek. Na die vrij gemakkelijk gevonden te hebben ongeveer 15. minuten verderop zijn we dan maar op pad gegaan om de barren in te duiken. Helaas kwamen we er op onze wandeling door de stad achter dat vanwege Anzac day alle barren om 12 uur dicht gingen en de enige plek waar we nog terecht konden het casino was. Noujah, bij gebrek aan beter en aangezien het toch al een bewogen avond was maar in het casino geëindigd.
Uiteindelijk was het een leuke avond en was ik rond een uur of 3 terug in mijn nieuwe bed voor 1 nacht. Sochtends opgestaan met een heerlijke kater en na een douche en wat koppijnstillers op pad gegaan met al mijn tassen voor een ontbijtje. Ook deze keer werd het me lastig gemaakt door de Anzac day maar als er geen supermarkten of andere tentjes open zijn is er natuurlijk altijd nog de 24/7 Macdonalds. Daar maar een ontbijt gescoord. Na die tijd ben ik met het groepje waar we de vorige avond mee op stap waren een wandeling naar Mt. Eden gaan maken. Dat is een vulkaan die ongeveer 50min lopen uit het centrum ligt. Blij dat ik daar nog even geweest ben en teleurgesteld dat ik daar afscheid moest nemen van de reismaatjes die er nog waren. Vanuit Mt. Eden ben ik op de bus naar het vliegveld gestapt. Alles verliep soepeltjes op het vliegveld behalve dat ze mij nog geen stoel konden toewijzen. Zonder er al te veel over nagedacht te hebben op het laatste moment gaan boarden. Sta ik bij de Gate krijg ik een nieuwe boardingpas en loop ik het vliegtuig in om vervolgens uit te vinden dat stoel 4G zich in de business class bevond. Haha zo heb ik het nog nooit getroffen. Breedbeeld tv, een 3 gangen menu met drank servings totdat je in slaap valt in de veel te ruime vliegtuigstoelen die elektrisch alle kanten op bewegen zonder dat de persoon achter je er last van heeft. Waarom dit nou is weet ik nog steeds niet want ik keek even in het economy gedeelte waar ook nog gewoon stoelen vrij zijn. Ik dacht bij mezelf. Ik vraag niet maar ik geniet!! Aangekomen in Sydney ging ik van het ene uiterste naar het andere uiterste want aangezien ze in Sydney airport geen speciale plekken hebben voor mensen om de nacht door te brengen werd het slapen op de betonnen vloer in een tochtige zaal. Dat betekende dus een nacht met weinig slaap. De volgende ochtend vroeg op het vliegtuig naar Adelaide gestapt wat helaas weer gewoon economy class was. Een grote stap;) In Adelaide direct een bus naar het hostel gepakt waar ik de komende nacht ging slapen omdat de bus pas op maandag richting de boerderij ging. Ingecheckt in het hostel, even de stad in geweest om wat warme kleren die hier nu wel nodig zijn en de dag afgesloten met een gezellige middag/avond op het balkon om vervolgens op tijd op bed te gaan om de volgende ochtend de bus naar de boerderij te pakken.
Ik ben nu net op de boerderij aangekomen dus ik heb al mijn kleren weer in een kast gestopt en bed op gemaakt en de boel wat opgeruimd. Het is fijn om weer een soort van thuis te zijn. Wat minder fijn is is dat mijn auto nog steeds kapot is. Ik had hem voor de vakantie naar de garage gebracht zodat hun er naar kijken konden maar achteraf konden ze er niks aan doen en moet ik er mee naar de dealer. Ik ga dus zo ergens een aanhanger huren en die auto naar de dealer brengen die 40km verderop zit. Hopelijk kunnen ze er daar meer mee. Het schijnt de startonderbreker te zijn die problemen geeft. Morgen(dinsdag) begint het gewone leven weer en zal ik weer lekker aan het werk. Ik weet nog niet wat ik doen ga maar dat zal ik zo wel te horen krijgen.

Sorry dat ik het allemaal niet in een korter verhaal kon vertellen maar t is even niet anders;) Het volgende verslag zal wel een tijd overheen gaan want als ik hier op de boerderij ben is vrijwel iedere dag hetzelfde. Jullie zien van zelf een nieuw verhaaltje verschijnen.

Tot de volgende ronde!!