Alweer een maand verder.

G’day,

Het is inmiddels alweer meer dan een maand geleden dat ik mijn laatste verhaaltje heb geschreven dus het werd wel weer tijd.
Toen ik mijn vorige verhaal schreef zaten we op Magnetic island ook wel Maggie genoemd. Wat hadden we het daar goed! Met andere woorden, het ”gewone” leven is weer begonnen. Maar ik zal eerst vertellen wat er in de tussentijd nog is gebeurd en waar we allemaal nog zijn geweest. Nadat we van Maggie met de boot terug naar Townsville zijn gevaren zijn we weer naar Airlie beach gereden waar we een zeiltour naar de Whitsunday islands hadden geboekt. Maar terug in Airlie beach in het super gezellige hostel moest er eerst nog maar even flink gezopen/uit ons dak gegaan worden(nachtzwemmen in het hostelzwembad e.d.). Vervolgens met een nat pak naar de uitgaansgelegenheden om verassend genoeg bij de eerste 10 clubs/bars geweigerd te worden. Uiteindelijk toch ergens binnen gelaten en een fantastische avond gehad. De volgende dag was aardig minder vanwege 1. De kater en 2. De eigenaar van het hostel die erg pissig was om alle klachten die hij over ons gehad had van de afgelopen nacht. Het geluk was dat we ondertussen al aardig wat nachten daar doorgebracht hadden en we met een vriendelijk gezicht en ”I’m really sorry, it won’t happen again” er vrij gemakkelijk van af kwamen.
Het volgende avontuur was de Whitsundays wat je als je het niet kent voor de aardigheid eens moet googlen. We zijn uitgevaren met een leuke motorsailer die met een paar zeilen en een rustig tokkelende motor toch nog vrij vlot van plek naar plek ging. We hadden een gezellig gezelschap en wel leuke bemanning bij het schip dus in de avond wat drankspelletjes gedaan en lekker geslapen op de deinende golven. Wat niet iedereen(lees bijna niemand) met mij eens was. In de ochtend ben ik vroeg opgestaan en heb lekker in me uppie de zonsopkomst bekeken. Na het ontbijt zijn we afgezet met een klein bootje op een eiland. Daar kon ik zeggen dat ik die ochtend de aller eerste mens op Whitehaven beach was. Een wit strand zoals je ze uit de film kent(ook leuk om te googlen). De rest van de zeiltour zijn we nog op verschillende plekken wezen snorkelen wat ik nog nooit gedaan had en best wel mooi was. De laatste dag hadden we harde wind en zijn we met alle wind in de zeilen en de motor stationair terug gegaan naar de haven van Airlie beach. De tour afgesloten met een groepje bij de Domino’s pizza’s. En nu zie ik jullie al denken…Waarom in gods naam Domino’s????? Die verkopen in Australie de hele week pizza’s voor 5 dollar!!!! Omgerekend is dat 3,50 Euro. We zijn er nog steeds niet uit of dit nu een goed iets of slecht iets is van Australie :P Ik hoeft niet te vertellen hoe vaak ik er kom.
Na Airlie beach zijn we naar Cairns gereden waar we een erg leuke tijd hebben gehad en leuke dingen hebben gedaan. Voor mij was het toppunt wel wakeboarden wat ik al een hele tijd niet meer had gedaan maar het is net fietsen. Je verleerd het niet, eenmaal op de plank ging het weer als vanouds. Bart en ik zijn ook nog naar het great barrier reef geweest voor een snorkeltrip met duik introductie. Het snorkelen was mooi maar deze 2 Hollandse boeren hadden met het duiken het hele duikpak met alle uitrusting aan getrokken 2 minuten in het water gedreven met de kop boven het water wat allemaal wel goed ging. toen de instructeur ons mee nam onder water ging het bij 3 meter al faliekant mis. hahaha na 20 seconden onder water konden we beide onze oren niet ploppen wat betekend dat het onneuzel zeer doet en je maakt dat je weer naar het oppervlak komt. Dat was dus het 20 seconde durende duikavontuur voor Bart en mij.
Vanuit Cairns zijn we voor een paar dagen naar Cape Tribulation geweest. Dat is de plaats in Australie waar het regenwoud en de oceaan bij elkaar komen. Fantastisch mooie dingen gezien en een zware maar mooie hike gemaakt. Er stond ook nog een Duitse Slowaak bij ons op de camping die we ontmoeten op het hoogste punt van de hike. Na met hem wat over slangen e.d. gepraat te hebben liet hij ons allemaal foto’s zien van slangen die hij had gezien en sommigen daarvan gevangen. Een Duits Slowaakse Steve Irwin dus. In de avond zaten we rustig op de camping een biertje te drinken. Komt in eens zijn vrouw aan zetten en zegt: Mein man caught a crocodile. er hat mir gecalld that we must kommen und have a look. Dus wij met haar mee en jaa hoor, Daar stond onze Slowaakse Steve Irwinvich met een baby croco. dat was wel een foto waard dus even een fotoshootje gedaan met de croco en daarna met zijn allen hem weer vrijgelaten tussen de mangrove bomen.
Toen we terug reden van Cape Tribulation hebben we besloten om nog een nachtje halverwege te gaan staan op een gratis campground bij een rivier. Toen we daar aankwamen ontmoetten we toevallig een groepje fransen die ik kende van de Whitsunday trip. Wederom een gezellige avond gehad. Het is trouwens vrij normaal om de zelfde mensen overal tegen te komen. Als je langs die Eastcoast reist. reist de ene helft noord en de andere helft zuid dus je komt regelmatig mensen van eerder tegen.
De volgende ochtend zaten we lekker te ontbijten langs de rivier komt er een aussie aan rijden met een krant en die begint als een echte nieuws verteller te vertellen dat er een paar dagen eerder met de maansverduistering op die plek een soort van Bigfoot was gespot. Wij allemaal lachen maar het bleek hier een ”serieus” krantenbericht. Hij zei: ik wil jullie alleen maar waarschuwen waarop ik hem maar heb bedankt en gezegd dat als ik het monster zou zien hem een grote knuffel voor m zou geven. Die dag zijn we terug gereden en hebben Justin en ik boodschappen gedaan voor onze aankomende Outback tour. Helaas moesten we de volgende dag toen we vertrokken afscheid nemen van Bart die andere plannen had en via Darwin naar Perth ging rijden om daar te werken. De Outback was erg indrukwekkend. Zulke lange stukken zandpad en gewoon helemaal niks om je heen als bomen en zand en kangaroos. Onvoorstelbaar. We hebben elke dag veel km’s gereden en op afgelegen plekken gekampeerd. Ergens op een morgen dat we nog 800km voor de boeg hadden stond er ineens in de middle of nowhere een auto met een aboriginal stel langs de kant van de weg. Wij stoppen, bleek dat ze geen benzine meer hadden. Wij hadden ook geen extra dus hij vroeg of we met hem naar een benzinepomp konden rijden. Ik had er niet zo’n heel fijn gevoel bij maar Justin zei we kunnen hier ook geen mensen laten staan. Dat was ik wel met hem eens dus tassen aan de kant en Abo achterin en weer terug de andere kant op want daar was met een uur rijden de dichtstbijzijnde benzinepomp. Daar hebben we toen zelf ook maar getankt en gaf de Abo ons hier ook nog geld voor het heen en weer rijden. Na weer een uur terug te hebben gereden naar de middle of nowhere waar hun auto stond lag zijn chick te slapen in de auto. Ik dacht ik zal hem nog even een beetje helpen met de benzine er in gooien enzo dus nadat gedaan te hebben stapt hij achter het stuur draait de sleutel om en ja hoor….. Die chick had dus de hele tijd met de radio aan gezeten. Geen stroom meer in de accu. Niemand had startkabels en het was een automaat dus aandrukken ging ook niet. en al ging dat wel dan dacht ik daar nog wel 2 keer over na met 40 graden in de brandende zon en een grote vliegenplaag om je heen. Toen onze 2 nieuwe abo vrienden op mekaar begonnen te schelden heb ik maar besloten om ze alleen te laten en te wachten op iemand die langs kwam met startkabels. Ik had genoeg van die lui. We hadden tenslotte nog 800km voor de boeg. We wouden gaan overnachten in Tennant Creek maar toen we dit gat binnenreden wat vol zat met verdrugste en dronken Abo’s hebben we maar besloten om nog wat verder te rijden. We hadden tenslotte nog niet zoveel gereden die dag….. Aangekomen bij de Devill’s Marbelles waren we een stuk blijer. Dit zijn aparte formaties van stenen die raar opgestapeld liggen. Je kunt je niet voorstellen hoe de natuur dat gedaan heeft maar t schijnt te zijn gebeurd.
Vanuit daar zijn we de volgende dag naar Alice Spring gereden waar we op een gewone camping hebben gestaan waar we wat was konden doen en we eindelijk weer een normale douche konden nemen ipv wassen met een beetje water uit onze jerrycan.
De volgende dag konden we uitgerust en schoon weer op pad. Via een paar honderd kilometer lange dirtroad(rood zandpad) naar de Kingscanyon en Uluru(Ayers rock) gereden waar het met 45 graden veeeel te warm was om ook maar wat te doen. Dat betekende de auto uit met een handdoek als tulband op de kop om een paar foto’s te schieten en gauw de auto weer in waar de airco waar ik in Europa nooit een voorstander van ben geweest, Hier de auto toch wel op een leefbare temperatuur hield. We hebben nog even wat gegeten bij The Olga’s waar het ook veel te warm was en waar veel te veel vliegen zaten waarna we zo lang mogelijk door zijn gereden zodat het wat afgekoeld was als ik mijn tent op moest zetten en Justin de auto slaapgereed moest maken. Dat was tenslotte nog altijd de manier hoe we sliepen. Justin in de wagen en ik in mijn vertrouwde tentje die er in de outback niet beter op is geworden. De volgende dag weer lekker vroeg uit de veren om ontbijt te hebben in een aangename temperatuur en weer lekker de wagen in om naar Coober pedy te touren. Dit is een klein plaatsje waar het zo warm is dat de mensen onder de grond zijn gaan leven. Je vraagt je misschien af, waarom leven er überhaupt mensen??? Dat is omdat er veel opaal in de grond zit. Dat schijnt nogal veel waard te zijn. Na een kijkje in het bezoekerscentrum waar ze airco hadden zijn we maar weer in onze wagen gesprongen om wat rond te rijden en vervolgens onze reis weer te hervatten. Doorgereden tot we bij een mooi roadhouse kwamen waar we konden tanken, gratis overnachten en douchen voor 2$ pp. Kan niet beter toch. Toen we de volgende ochtend verder reden vertoonde de versnellingsbak van onze auto een beetje kuren. Ik had al een paar dagen het idee dat ik wat voelde maar Justin stelde mij gerust met het feit dat hij dat altijd al deed en dat het allemaal wel meeviel. Die ochtend was ik dus zeker dat er wel wat mis was want hij schakelde op momenten dat wij het niet wilden. Mijn hoop was gevestigd op een te laag oliepijl in de versnellingsbak anders kon het nog wel eens heeeeel veel geld gaan kosten. Het enige probleem dat we hadden was dat het volgende stadje (Port Augusta) nog een paar honderd km’s rijden was. Voorzichtig zijn we doorgereden en we hebben het gehaald. Na een paar garages langs te zijn geweest was er 1 die ons direct helpen wou en mijn hart even nog wat sneller deed kloppen met zijn oordeel nadat ik het verhaal had verteld. Hij wou ons eerst naar de automatenspecialist in het dorp sturen maar besloot dat hij altijd even de olie kon pijlen voor ons. Uit nieuwsgierigheid en om zeker te zijn dat het geen enorme ripoff werd wat hij allemaal deed heb ik hem geholpen en ik kon weer opgelucht adem halen toen we met een ijzerdraadje keken of er olie in de bak zat…. Het ijzerdraadje bleef droog. Olie erin met een extra toevoeginkje voor seals en de tandwielen en voor 80$ waren wij weer on the road. De man vriendelijk bedankt en hem nog een kleine fooi gegeven omdat hij ons direct wou helpen. Wat beslist niet gebruikelijk is in Australie. Ze zeggen zelf. You don’t tip in Austrailia.
Een paar uur later zijn we aangekomen in Adelaide waar we wat dingen moesten regelen in de middag en waar we in de avond even lekker zijn wezen stappen. Het was 1 van de laatste avonden dat Justin en ik samen waren omdat Justin niet ging werken bij de boer waar ik werk maar besloot om een trein naar Melbourne te pakken en daar een baantje te zoeken.
Ik zat al een tijd met een probleem dat ik niks had om mijn foto’s die ik maakte met telefoon en camera maakte. Na alle ergernissen met iCloud en alle andere soorten clouds geprobeerd te hebben toch maar besloten een laptop te kopen wat me tot nu toe(11-11) al een hoop plezier heeft gebracht. En waar nu een reisverslag typen veel beter is dan op de telefoon.
Na in Adelaide 2 nachten in een hostel te hebben geslapen was het moment dan toch aangebroken. Justin en ik moesten afscheid nemen. Justin heeft al zijn spullen bij elkaar gepakt en ik heb hem afgezet bij een hostel in de binnenstad.
Die Zondagmiddag ben ik 300km naar de farm gereden waar ik nu werk. Hier werd ik hartelijk ontvangen door Ryan en Anna. Supervriendelijke mensen van begin 30. Ryan is degene die het hier voor het zeggen heeft op de farm samen met zijn vader Brandon. Er werken ommenabij 10 man op het bedrijf en de farm is 6000 hectare groot en er zijn 4000 schapen. De machines die er zijn, zijn te vergelijken met die van een modern loonbedrijf in NL of nieuwer. Ik ben aangenomen als trucker en dat heb ik de eerste dikke week kunnen doen totdat de maandag erop de vrachtwagen voor een grote beurt moest. Nadat ik hem naar de garage had gebracht ben ik terug gekomen op de farm en ben ik de werkplaats aan gaan vegen. Dat was echter van korte duur want Ryan belde mij op en vroeg wat ik aan het doen was. Toen ik vertelde dat ik de werkplaats aan het aanvegen was zei hij: dat kunnen we beter andere mensen laten doen. Ga jij maar naar Tom(collega) toe die is aan het maaien met onze nieuwe maaier 5km verderop dan kan hij die jou ook uitleggen. Dat klonk mij als muziek in de oren. Bezem aan de kant en ”Hop” op de motor gauw die kant op. Na een 15 minuten bij tom op de maaier te hebben gezeten zei hij probeer het maar eens. Nog een kwartier later zei hij. Je red je wel toch….
Tom op de motor en weg was hij. Vanaf toen allen nog maar op de maaier gezeten om plusminus 50 hectare per dag kaal te scheren. Heerlijk werk. Muziekje op en gaan met die banaan. Ik heb een lijstje met welke percelen er allemaal gedaan moeten worden. Die zijn hier allemaal genummerd. Ideaal.
Ze hebben hier sowieso werk voor mij tot half December en zolang vermaak ik mij hier ook wel. Er is in de buurt weinig tot niks te doen en de supermarkt is een goed uur rijden maarjah. ik hoef verder ook niks. Half December komt ma over waarmee ik een paar weekjes rond ga trekken. Daarna zoek ik weer een baantje of ga ik misschien terug naar deze farm. De tijd zal het leren en jullie zullen het horen. Ik hoop dat het verhaal lang genoeg was;)
Groetjes en tot horens.